Koniec

Gusia · Wysłany: Pon 14:27, 07 Sie 2006 Temat postu: Koniec

Ja wiem, ze to byc moze dziwne pytanie, ale czy ktos w skrocie moze mi napisac co dzialo sie w 3 czesci trylogii Question

Bo mnie ciekawosc zzera kawaleczek po kawaleczku, a nigdzie tej ksiazki nie moge dostac Crying or Very sad

pozdrawiam,
Gusia

Shadow · Wysłany: Pon 20:01, 07 Sie 2006 Temat postu:

moim zdaniem tego sie nie da opowiedzieć... to trzeba przeczytać... Smile

i nie martw sie.. w koncu znajdziesz książkę Smile

Anzha Lyu · Wysłany: Wto 14:01, 15 Sie 2006 Temat postu:

jezeli naprawde chcesz wiedziec....

SPOILER!!!!!!!SPOILER!!!!!!!SPOILER!!!!!!!SPOILER!!!!!!!SPOILER!!!!!!!

streszczam z pamieci:

Damien i Tarrant wracaja do domu, tzn Damien do Jaggonath, a Hrabia do Puszczy; tam orientuja sie, ze machinacje Calesty siegnely az do serca ludzkiego swiata, powodujac niepokoje, katastrofy i przemoc. Damien obrywa POTEZNA awanture od Patriarchy za Tarranta - a Tarrant, po swoim powrocie do jaggonath, dowiaduje sie od Damiena, ze Patriarcha jest nieuswiadomionym Adeptem.
Tarrant nie zdaje sobie sprawy, ze zostal zdradzony: Amoril, jego "wierny" sluga, sprzymierzyl sie z Nienazwanym(i) i postanowil wydac im swego pana w zamian za obietnice wladzy na Puszcza. Tego Tarrant nie wie - ale wie swietnie, ze cos sie w nim zmienilo: ze wplyw Damiena i wstrzas, jaki spowodowalo zrozumienie, ze jest potepiony, zaczyna odmieniac jego postawe.
Pojawia sie nowa postac; Andrys Tarrant, ostatni z potomkow Geralda, ktory przezyl masakre, jaka neohrabia zafundowal jego rodzinie za nieposluszenstwo: Andrys jest, tak po prawdzie, alkoholikiem, kobieciarzem, lajza i troche wiecej niz ofiara losu (dobra, jestem wredna, ale za nim nie przepadam Very Happy

), ale ma jedna specyficzna ceche; jest przerazliwie, uderzajaco podobny do swego przodka. Tenze Andrys staje sie ofiara manipulacji Calesty i sprzymierza sie z nim, by zemscic sie na zabojcy swoich braci i siostr (fakt, ze byl swiadkiem tego, co sie stalo i ze rozmawial z potworem, ktory ich zabil, z lekka pozbawil go rownowagi psychicznej i mozliwosci normalnego funkcjonowania w spoleczenstwie). W ramach przygotowan do zemsty Calesta kaze Andrysowi zamowic kopie diademu i zbroi Geralda; Anrys trafia do warsztatu Greshama, gdzie spotyka Narilke. Nietrudno sie domyslic, jak oni dwoje na siebie nawzajem zareaguja: ona jest ciagle zafascyniowana Tarrantem, a on (choc jeszcze o tym nie wie) odziedziczyl jego gust do kobiet Very Happy

Tarrant, za sprawa Amorila, laduje w Piekle, a Damien nie ma innego wyjscia, jak zacisnac zeby, zmusic Karilla do wspolpracy (a ciezko mu to idzie...) i wybrac sie tam, aby wyciagnac Tarranta z klopotow (a wszystko to, jak sam siebie przekonuje, wylacznie dla dobra ludzkosci, a nie z osobistej przyjazni, o nie...). Tu nastepuje jedna z najblyskotliwszych scen powiesci, tak BTW: Damien podrozujacy przez Pieklo i targujacy sie z Nienazwanym o dusze Tarranta. W kazdym razie wracaja; Gerald ma 30 dni - po miesiacu jego kontrakt z Nienazwanym(i) sie skonczy i bedzie musial umrzec - a pieklo czeka...
Tarrant (z niewielka pomoca Damiena) wpada na pomysl, jak zniszczyc Iezu - trzeba zmusic demona do zrobienia czegos, co bedzie kompletnie wbrew jego naturze; inspiracja okazuje sie Zen i jego notatki o ludziach, ktorzy usilowali opanowac fae podczas trzesienia ziemi. krotko mowiac, Gerald chce udac ssie w okolice Mt. Shaitan, poteznego aktywnego wulkanu, i tam uzyc dzikiej, nieopanowanej sily fae, by zwiazac ze soba Caleste. Tego nie da sie przezyc - a Gerald wie doskonale, ze po smierci nie czeka na niego niebo i boskie milosierdzie, tylko wiecznosc tortur w Piekle. Jego smierc bedzie wiec ostatecznym aktem altruzimu, a zmuszenie Calesty do uczestnictwa w czyms tak przeciwnym jego naturze niewatpliwie go zniszczy. Damien (baaardzo niechetnie) akceptuje ten plan. Zanim wyrusza, Damien zrzeka sie kaplanstwa - a Tarrant odwiedza Patriarche i zostawia mu dar, ktory ujawni nieswiadome dotad moce Adepta, jakie ten posiada. Nie zeby Damienowi podobal sie ten pomysl Very Happy

Andrys tymczasem, pod wplywem Calesty, ujawnia sie Patriarsze i pomaga zaplanowac zniszczenie Puszczy i jej pana. Podobienstwo i pokrewienstwo miedzy nim a Geraldem powinno wystarczyc, by armie Kosciola zdolaly przejsc przez Puszcze bezpiecznie.

Damien i Gerald (Gerald, ktory przestal zabijac i zaczal ufac swojemu towarzyszowi), po wielu klopotach docieraja do Mt. Shaitan. Unikaja zasadzki Calesty i Damien decyduje sie, by pomoc towarzyszowi, na dokonczenie rytualu, ktory ich kiedys zwiazal: kosztuje krwi Tarranta i zaczyna odbierac swiat jego zmyslami. Na Mt. Shaitan ich przewodnikiem jest duch Almei - co wprowadza Geralda w stan lekkiej histerii, tak BTW. Gerald wyzywa Caleste, daje mu dostep do swoich krwawych wspomnien i tym go zwabia - a nastepnie siega po fae. Rezultat jest taki, jak przewidzieli: obaj gina.
Ech, ale jeszcze nie skonczylismy z p. Tarrantem. Hrabia podejrzewal, ze jest to miejsce, gdzie sie rodza Iezu - i miala racje, bo istota, ktora jest tam obecna, to ich Matka. Damien, przez rodzaj mentalnego kontaktu z nia, dowiaduje sie, kim jest ona i jej dzieci. Iezu nie sa demonami, wytworami fae- ich MAtka jest obca istota, z gatunku innego niz ludzie, uwieziona na planecie. Iezu sa potomkami jej i ludzkosci - przyrodnimi bracmi ludzi. Matka Iezu uzywa pamieci i umyslu Tarranta do stworzenia dziecka, ktore ma zastapic Caleste - i przywraca go do zycia. Ale smierc Tarranta zmienila model i sposob korzystania z Fae - odtad wymaga ono znacznie wiekszego poswiecenia. Damien jest w stanie uzyc fae, by uleczyc wade serca Tarranta, dopiero kiedy zdaje sobie sprawe, ze sam jest gotow umrzec, zeby ocalic przyjaciela i dac mu druga szanse na pojednanie sie z Bogiem.

Tarrant stracil swoje okrucienstwo i zadze krwi (te zabrala matka Iezu, by stworzyc swoje dziecko), ale charakterek ma dalej; przekonuje Damiena, ze musza wyruszyc do Twierdzy ratowac jego notatki, zanim krucjata Kosciola doprowadzi do zniszczenia Puszczy. Wyruszaja; znajduja wszystko zniszczone - i spotykaja Andrysa Tarranta.

Andrys dotarl az do twierdzy ze swoja krucjata (nieszczesliwy jak malo co), ale w momencie smierci Geralda wladza nad Puszcza przeszla w rece Amorila - a do niego |Andrys nie byl podobny, niestety... Istoty Puszczy zaatakowaly ludzi kosciola, a NArilka (ktora w sekrecie podazyla za nimi, bo Patriarcha - rozpoznawszy swoje magiczne zdolnosci i widzac przyszlosc - zabronil jej, jako pogance, by im towarzyszyla) wpada w rece Amorila. NArilka zabija Amorila, twierdza zostaje zdobyta, Puszcza plonie -a Andrys ma swoja szanse na zemste.

Grozac Damienowi smiercia, Andrys wyrzuca go z podziemnej komnaty. Po chwili wychodzi stamtad z glowa Tarranta w dloniach.

Niedlugo potem, patriarcha popelnia samobojstwo - po to, by raz na zawsze przeksztalcic fae i uczynic ja niemal nieobecna na planecie, a przy tym pozbawic ludzi (i tylko ludzi!) mozliwosci korzystania z niej.

W jednym z miast Erny pojawia sie tajemniczy facet, mistrz w tropieniu sladow i wlasciciel skladu broni, Riven Forrest - nie kto inny, jak Iezu-syn Tarranta.

Andrys, teraz neohrabia Merenty, zeni sie z Narilka.

A Damien zapija sie na smierc w Black Ridge Pass (za cholere nie opamietam, jak to sie nazywa po polsku Very Happy

), rozpaczajc po smierci Tarranta i usilujac znalezc jakis cel i sens w tym nowym, przemienionym swiecie bez fae... az do dnia, kiedy spotyka przystojnego, bezczelnego i dziwnie duzo wiedzacego o przeszlosci mlodego chlopaka o czarnych wlosach i oliwkowej cerze.... chlopaka, ktory mowi mu o tym, jak teoretycznie mozliwe byloby, ze Tarrant nie zginal z rak Andrysa... musial jedynie stworzyc sie na nowo i odrzucic dawna tozsamosc... Po tym, i po gestach, jakie pamieta z czasow ich znajomosci, Damien rozpoznaje w bezimiennym mlodziencu danego przyjaciela.

koniec

Mam nadzieje, ze o niczym nie zapomnialam. I przepraszam za brak polskich znakow!

Shadow · Wysłany: Śro 0:36, 16 Sie 2006 Temat postu:

tak przy okazji przeczytałam sobie streszczenie.. Smile

a moge powiedzieć, ze niecierpie zakonczenia... wrecz nienawidze...
jakoś sie z nim pogodzic nie moge... Na miejscu Damiena pewnie bym sie zabiła Smile

taaaa.. to byłby dobry pomysł Very Happy

p.s. Masz dobra pamięć Anzha:) te wszystkie szczegóły...

Anzha Lyu · Wysłany: Śro 12:13, 16 Sie 2006 Temat postu:

Elektra · Wysłany: Pią 17:08, 18 Sie 2006 Temat postu:

Shadow · Wysłany: Sob 13:26, 19 Sie 2006 Temat postu:

Gusia · Wysłany: Śro 13:38, 23 Sie 2006 Temat postu:

Dziekuje pieknie Smile

chociaz w malenkim stopniu moja ciekawosc zostala zaspokojona. Mam nadzieje, ze uda mi sie kiedys znalezc gdzies te ksiazke i poczuc te emocje o ktorych pisze Elektra. A narazie wielkie Arigato Exclamation

dla Anzhy

Silencer · Wysłany: Śro 16:31, 13 Wrz 2006 Temat postu:

Shadow · Wysłany: Czw 19:25, 14 Wrz 2006 Temat postu:

A witam witam nową forumowiczke! Smile

i zapraszam do Karczmy Very Happy

Anzha Lyu · Wysłany: Pią 15:26, 15 Wrz 2006 Temat postu:

Gość · Wysłany: Pią 17:10, 15 Wrz 2006 Temat postu:

Zyraf · Wysłany: Pią 19:12, 22 Wrz 2006 Temat postu:

tak to czasami bywa....
no ale w innych krajach zna ją troche więcej ludzi...
no i to pewnie tez dlatego że Friedman nie udziela wywiadów...

Silencer · Wysłany: Czw 19:35, 12 Paź 2006 Temat postu:

Greg · Wysłany: Pią 13:40, 13 Paź 2006 Temat postu:

oj Slinecer z wieloma rzaczami moge sie zgodzic ale tym ze przerasta Tolkiena juz nie.
Ale ponieważ jestesmy tu zeby dyskutowac to napisz jak mozesz w czym wg ciebie przerasta Pani Friedman Tolkiena?
Oczywiscie sadze ze raczej twoje sformułowanie dotyczyło nie bezposrednio Tolkiena ale całej rzeszy autorow bardziej znanych niz Friedman piszacych hmmm słabiej. A co do Tolkiena to należy pamietac ze on własciwie stworzył ten gatunek literatury(W Duuuuzym uproszczeniu) i jego praca daleko wykracza poza Trylogie i Hobbita.
Pozdrawiam